کد مطلب:5403 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:110
مزیت قرآن و خاتم انبیاء بر سائر کتب آسمانی و انبیاء
حضرت رسول صلی الله علیه وآله، ضمن این كه همه مزایای عامّه و خاصه انبیای پیشین و اولواالعزم را به نحو كمال داراست، مزایای خاص منحصر به فرد دیگری نیز دارد.
مثلاً بخشی از سیره های علمی، همانند خطوط كلی نبوت، مشترك بین همه انبیاء است و رسول خداصلی الله علیه وآله از آن جهت كه پیغمبر است، آن مزایا را داراست، و نیز واجد مزایای خاصه ای است كه برای خاتم همه انبیا می باشد. بنابراین روشن است كه قرآن مجید، افضل از دیگر كتاب های آسمانی هم چون انجیل می باشد و نیز، پیامبر خاتم صلی الله علیه وآله وسلم افضل از پیامبران پیشین است. قرآن وقتی می خواهد تعبیر «عبد» را نسبت به سایر انبیا به كار ببرد، همراه با ذكر نام آنان به كار می برد مثلاً می فرماید:
«وَاذْكُرْ عِبَادَنَا إبْرَاهِیمَ وَإِسْحَقَ وَیَعْقُوبَ أُوْلِی الأَیْدِی وَالأَبْصَارِ» [1] 22)؛ (و باز ای رسول) یاد كن از بندگان خاص ما ابراهیم و اسحاق و یعقوب كه همه (در انجام رسالت) صاحب اقتدار و بصیرت بودند.
یا می فرماید: «وَاذْكُرْ عَبْدَنَا دَاوُودَ» [2] 23)؛ یاد كن بنده ما داود را. و یا می فرماید: «وَاذْكُرْ عَبْدَنَا أَیُّوبَ» [3] ؛ یاد كن بنده ما ایوب را. و یا می فرماید: «كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ فَكَذَّبُوا عَبْدَنَا» [4] ؛ بنده ما نوح را تكذیب كردند. ولی پیامبر خاتم صلی الله علیه وآله را به عنوان «عبد مطلق» یاد می كند [5] :
«تَبَارَكَ الَّذِی نَزَّلَ الْفُرْقَانَ عَلَی عَبْدِهِ لِیَكُونَ لِلْعَالَمِینَ نَذِیرًا» [6] ؛ بزرگوار خداوندی است كه قرآن را بر بنده خاصّ خود نازل فرمود تا (به اندرزهای وی) اهل عالم را متذكّر و خداترس گرداند.
خداوند از رسولش به عنوان «عبده» یاد می كند، چرا كه این كلمه از «عبدالله» نیز بالاتر است، زیرا این عبودیت، حاكی از هویت مطلقه است كه بالاتر او مقام الوهیت است [7] .
سیمای محمّد
بیند چو خدا در رخ زیبای محمّد
دل سیر نگردد ز تماشای محمّد
یزدان صدف كون و مكان خلق نفرمود
الا ز پی گوهر والای محمّد
چون خواست خدا حسن رخ خویش ببیند
كرد آینه، آراسته سیمای محمّد
جان بخشی اگرمعجزعیسی ست عجب نیست
كاو هست كمین بنده شیدای محمّد
صد پله به بام شرفش مانده كه جبریل
ماند عقب از سیر دلارای محمّد
از كنگره عرش الهیست فراتر
خاك از شرف پای فلكسای محمّد
این معجزه اش بس، كه شود زنده جاوید
هر مرده دل از نام فرحزای محمّد
سرچشمه انوار الهیست روانش
گنجینه عرفان، دل دانای محمّد
سودایی او باشم و سودا ننمایم
با هردو جهان گوهر سودای محمّد
در حشر كه دست همه كوتاست ز چاره
دست من و دامان تولای محمّد [8] .
مثلاً بخشی از سیره های علمی، همانند خطوط كلی نبوت، مشترك بین همه انبیاء است و رسول خداصلی الله علیه وآله از آن جهت كه پیغمبر است، آن مزایا را داراست، و نیز واجد مزایای خاصه ای است كه برای خاتم همه انبیا می باشد. بنابراین روشن است كه قرآن مجید، افضل از دیگر كتاب های آسمانی هم چون انجیل می باشد و نیز، پیامبر خاتم صلی الله علیه وآله وسلم افضل از پیامبران پیشین است. قرآن وقتی می خواهد تعبیر «عبد» را نسبت به سایر انبیا به كار ببرد، همراه با ذكر نام آنان به كار می برد مثلاً می فرماید:
«وَاذْكُرْ عِبَادَنَا إبْرَاهِیمَ وَإِسْحَقَ وَیَعْقُوبَ أُوْلِی الأَیْدِی وَالأَبْصَارِ» [1] 22)؛ (و باز ای رسول) یاد كن از بندگان خاص ما ابراهیم و اسحاق و یعقوب كه همه (در انجام رسالت) صاحب اقتدار و بصیرت بودند.
یا می فرماید: «وَاذْكُرْ عَبْدَنَا دَاوُودَ» [2] 23)؛ یاد كن بنده ما داود را. و یا می فرماید: «وَاذْكُرْ عَبْدَنَا أَیُّوبَ» [3] ؛ یاد كن بنده ما ایوب را. و یا می فرماید: «كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ فَكَذَّبُوا عَبْدَنَا» [4] ؛ بنده ما نوح را تكذیب كردند. ولی پیامبر خاتم صلی الله علیه وآله را به عنوان «عبد مطلق» یاد می كند [5] :
«تَبَارَكَ الَّذِی نَزَّلَ الْفُرْقَانَ عَلَی عَبْدِهِ لِیَكُونَ لِلْعَالَمِینَ نَذِیرًا» [6] ؛ بزرگوار خداوندی است كه قرآن را بر بنده خاصّ خود نازل فرمود تا (به اندرزهای وی) اهل عالم را متذكّر و خداترس گرداند.
خداوند از رسولش به عنوان «عبده» یاد می كند، چرا كه این كلمه از «عبدالله» نیز بالاتر است، زیرا این عبودیت، حاكی از هویت مطلقه است كه بالاتر او مقام الوهیت است [7] .
سیمای محمّد
بیند چو خدا در رخ زیبای محمّد
دل سیر نگردد ز تماشای محمّد
یزدان صدف كون و مكان خلق نفرمود
الا ز پی گوهر والای محمّد
چون خواست خدا حسن رخ خویش ببیند
كرد آینه، آراسته سیمای محمّد
جان بخشی اگرمعجزعیسی ست عجب نیست
كاو هست كمین بنده شیدای محمّد
صد پله به بام شرفش مانده كه جبریل
ماند عقب از سیر دلارای محمّد
از كنگره عرش الهیست فراتر
خاك از شرف پای فلكسای محمّد
این معجزه اش بس، كه شود زنده جاوید
هر مرده دل از نام فرحزای محمّد
سرچشمه انوار الهیست روانش
گنجینه عرفان، دل دانای محمّد
سودایی او باشم و سودا ننمایم
با هردو جهان گوهر سودای محمّد
در حشر كه دست همه كوتاست ز چاره
دست من و دامان تولای محمّد [8] .
[1] ص (38) آيه 45.
[2] ص (38) آيه 17.
[3] ص (38) آيه 41.
[4] قمر (54) آيه 9.
[5] محقق ارجمند حجةالاسلام اخوان، در نوشتاري آورده اند كه به طور «مطلق» ياد نكرده است.
[6] فرقان (25) آيه 1.
[7] سيره رسول اكرم در قرآن، مباحث برتري رسول اكرم بر پيامبران، آيةالله جوادي آملي.
[8] بارش نور، ص 85، محمّد حسين بهجتي (شفق).